Als ik ga hardlopen doe ik dat meestal in korte broek en hemdje, zomer en winter. Maar sinds mijn avontuur in Polen 2 jaar geleden had ik niet meer gewandeld in de kou met weinig kleren. En wandelen is toch wel andere koek dan rennen.
Afgelopen weekend was ik met een groep collega’s op stap. Leren van en met elkaar en ons weer eens zelf lekker onderdompelen in de Wim Hof Methode. En natuurlijk stond er een ‘blote basten wandeling’ op het programma. Het was niet echt koud, maar het regende en waaide behoorlijk. Gelukkig maar, want we zochten toch een beetje uitdaging.
Het begin van de wandeling was prima. Even wennen aan het weer, maar goed te doen. De wind begon behoorlijk aan te trekken. Na een klein half uur liepen we in een storm: een flinke hagelbui en forse windstoten. Dat voelt niet fijn op je huid 😬
Op dat moment begon het stemmetje in mijn hoofd: ‘Dit is niet verantwoord! Straks krijgen we nog een boom op onze kop… We lijken wel idioot! Waarom doen we dit in vredesnaam?!?’ En dat is het moment waarop je kan kiezen. Ga je mee in die gedachte en geef je op? Prima. En gelijk heb je, het is ook volslagen idioot natuurlijk.
Of accepteer je dat je je ongemakkelijk voelt, dat het even pijn doet, je onzeker voelt en word je daar sterker van? Daar zit ‘m de overwinning! Niet in het doorbijten en stoer verder gaan. Maar in het accepteren van de onzekerheid en het ongemak.
Als je het aankunt om je vervelend te voelen, ben je steeds minder afhankelijk van je omstandigheden. De omstandigheden verander je niet. De storm bleef razen, maar het heeft minder invloed op jou en jouw geluk. En daar wordt je dan weer heel gelukkig van!
Terug bij de boerderij waren we doornat, met wat stijve koude handen en bruisend van de energie en blijheid! En geloof mij, niemand is verkouden geworden van onze wandeling in de storm. 😉