De playzone

Maar als het tijd is om me om te kleden, voel ik iets heel anders…

Eerst merk ik op dat ik ineens toch niet zo heel veel zin heb… Ondanks dat ik al heel vaak in meren en ijsbaden heb gelegen, roept een wak in de sneeuw en ijs toch wat op. Ik voel me wat onrustig en voel een lichte spanning in mijn buik. En betrap mezelf op de gedachte dat ik ook morgen het wak wel kan testen.

Met andere woorden: ik voel me wat gespannen. Geweldig om dat te merken!

Mijn lijf geeft me namelijk aan dat ik iets ga doen wat aan de rand van mijn comfortzone bevindt. Dat ik op de goede weg ben. Want als ik wil leren en me wil ontwikkelen is het belangrijk om niet te blijven hangen in mijn comfortzone. Daar is geen groei.

Ik wil me niet laten beperken door mijn comfortzone en stappen maken, maar niet door te forceren en mezelf te dwingen over mijn grens te gaan. Dat is de dangerzone. Daar zit ook geen groei, alleen afbraak en doorgaan tot je erbij neervalt.

Tussen die twee zones ligt wat we binnen Human Being Vision de playzone noemen.

En precies daar, in de playzone, ligt de prijs te wachten. That’s were the magic happens, wordt vaak gezegd. Het vraagt wel iets van je om naar die zone te gaan. Het is spannend, oncomfortabel en je lijf en brein geven je signalen om je te waarschuwen. En tegelijkertijd lonkt het, ben je nieuwsgierig en wil je weten hoe het zou zijn als je het zou aandurven…

En daarom sta ik daar dus, in mijn bikini naast dat ijswak. Dat naar me lonkt en me stiekem wat bibbers bezorgt. Ik signaleer dat mijn lijf reageert, dat er emoties en gedachten oppoppen. Ik signaleer en kies wat ik wil doen.

In alle rust en met een positieve focus stap ik in het wak. Ik voel het koude water, ik voel heel even dat mijn adem versnelt, ik blaas uit en voel. Natuurlijk is het koud, maar lang niet zo koud als ik me had ingebeeld.

Ik voel rust, ik voel dat ik dit kan, dat ik kan vertrouwen op mijn lijf en op mijn eigen kracht. Dit is de playzone. Er ontsnapt me een glimlach. Ik voel me diep gelukkig!