Husky leiderschap

Vorige week werd ik op een slee voortgetrokken door een span van 6 Husky’s. Wat een prachtige ervaring! Niet alleen geweldig om te doen, maar ook heel leerzaam. Graag deel ik de 4 lessen die ik hieruit leerde.

1. Wat zegt jouw gekleurde bril?

Je bekijkt als mens iedere situatie door een gekleurde bril. De bril van jouw realiteit. Dat geldt voor ons allemaal en dat is ook prima. Maar heel interessant om te onderzoeken welke kleuring jouw bril geeft.

Ik ben bijvoorbeeld een echte dierenvriend, eet al ruim 25 jaar vegetarisch en knuffel met alles wat zacht is. Mijn eerste gedachte bij de Husky tocht was dan ook: Is het niet zielig (en zelfs een beetje decadent) om je te laten trekken door honden?

Na een eerste kennismaking voelde ik al snel dat deze honden écht niets liever doen dan rennen. Ongeduldig wachten ze op vertrek en zodra de eerste sleden vertrekken, houden ze het niet meer en beginnen te blaffen en te janken. Dus zeker niet zielig en in plaats van decadent echt een levenservaring om van te genieten!

Het realiseren dat ik gekleurd kijk, geeft mij inzicht in mijn waarden en in mijn vooroordelen. Ik vind het belangrijk om goed te zijn voor de mensen en dieren om mij heen. Ik maak het graag makkelijker of lichter voor hen en vind het soms lastig om zelf hulp te ontvangen. Mijn kennismaking met deze geweldige leuke en enthousiaste dieren spiegelde me dat. Het gaf me de mogelijkheid om mijn bril bij te stellen. Hoe vaker je dat doet, hoe beter je erin wordt om ervaringen van meerdere kanten te bekijken. Het is een kwestie van uitstellen van het vormen van een mening, tot je het goed hebt onderzocht. Op die manier kun je groeien als mens. Dat vind ik belangrijk. Want leven vanuit mijn hart vraagt verbinding en vraagt om verder te kijken dan mijn eigen gekleurde bril. Zo leerde ik dat deze tocht een cadeau was voor mij én voor de honden.

2. Trap op de rem!

Onze kolonne bestond uit 11 sledes en voorop reed de leader of the pack op een sneeuwscooter. Pratend over leiderschap met mijn sledebuddy kwamen we tot de conclusie dat wij niet de leider van onze slee waren. De sneeuwscooter bepaalde de weg en waarschijnlijk kenden de honden de route op hun duimpje. De hond rechtsvoor was de leider van ons span. Hij bepaalde het tempo en hield de rest bij de les. Gebeurde er iets achter of naast hem waar hij het niet mee eens was, dan werd dat duidelijk gemaakt. Bij de stukken waar het pad iets omhoog ging, stepten we mee. Deden we dat niet fanatiek genoeg in de beleving van de leider van ons span, dan keek hij achterom om dat signaal door te geven. Geweldig om te zien dat die boodschap niet te missen was!

De enige invloed die wij konden uitoefenen was het bedienen van de rem. In eerste instantie leek dat niet veel. Je beweegt je door een landschap, kunt niet sturen en je hebt geen idee waar je naartoe gaat. Tot ineens tot ons doordrong wat de enorme toegevoegde waarde is van kunnen remmen!

Want hoe vaak is het niet zo in ons dagelijks leven, dat we in de stroom mee gaan, het voelt als of je mee moet rennen en geen invloed hebt? Of je de regie kwijt bent?

Er is 1 ding dat je altijd kunt doen: je kunt altijd remmen! Hoe krachtig is het om even afstand te nemen. Uit de ratrace te stappen en te voelen of je nog op de goede weg bent? Je rent heel hard, maar ren je ook de goede kant op? Pas als je stopt met rennen en letterlijk een pas op de plaats maakt en checkt of je nog op koers ligt, dan voel je of je nog de bijdrage levert die je voor ogen had.

3. Welke rol kies je?

Er renden 6 honden voor de slee, op ongeveer hetzelfde tempo en in dezelfde richting. En toch deed iedere hond het op zijn of haar eigen manier. Voorop liep de leider, die de anderen in de gaten hield en de lakens uit deelde. De rest was regelmatig bezig even te bepalen wie daarna kwam in de roedel en wie onderaan de ladder stond.

Rechts achter liep de slimste hond van allemaal. Deze hond liep op hetzelfde tempo mee, maar zijn lijntje stond nooit strak. Met andere woorden, hij liep heel gezellig mee, maar leverde geen bijdrage aan het geheel. De hond naast hem leek het extra zwaar te hebben. Zijn tong hing verder uit zijn bek en hij nam regelmatig een hapje sneeuw tegen de dorst.

De verdeling van rollen binnen ons span roept bij mij beelden op van rolverdelingen in menselijke teams. Ik zie ook de rol die ikzelf vaak vervul in teams, die van de hond met de tong uit de bek. Het patroon waar ik van nature makkelijk inschiet, een rol die me tot nu veel heeft gebracht, maar me ook soms in de weg zit. Ik realiseer me dat je die natuurlijke rol vaak ziet als enige mogelijkheid, alsof je geen keuze hebt.

Hoe zou het zijn om eens bewust te experimenteren met een andere rol? Juist een rol die verder van me af ligt. Gewoon om eens te kijken wat die me kan brengen.

4. Het delen van kwetsbaarheid

Op een sledetocht ben je met 2 rijders en 6 honden in een overweldigend landschap. Overal om ons heen sneeuw. Super mooi! Daarnaast dempt de sneeuw het geluid. Ik ervaarde een ‘alleen op de wereld’-gevoel, in de meest positieve zin. Verderop zagen we wel andere sledes, maar je hoorde ze niet. Je hoorde alleen je eigen slee, glijdend over de sneeuw en de geluiden van de honden.

Het prachtige landschap en de stilte zorgden voor een verbonden gevoel. Met de natuur, met elkaar en met jezelf. En dat doet wat met je. Het opent je en zorgt ervoor dat je makkelijker je binnenkant laat zien. Een gesprek dat begon over werk, mondde uit in een bijzonder open en kwetsbaar gesprek over het leven. Over verwachtingen, over de dingen die je niet verwacht en niet wilt verwachten, maar waar je wel mee te dealen krijgt. Hoe je er ondanks de pijn sterker uit komt.

Het is niet altijd makkelijk om je open te stellen en je kwetsbaarheid te laten zien. Je wil niet zwak overkomen. Ik geloof er zelf in dat openstellen en delen de eerste stap van heling is. Dat het krachtig en waardevol is om je kwetsbaarheid te laten zien. Niet makkelijk, maar wel de moeite waard. Na dit mooie gesprek realiseer ik me dat nog sterker. Ik wil nog meer mijn hart open zetten, mijn kwetsbaarheid omarmen, delen en anderen daarmee uitnodigen om dat ook te doen. Zo maken we samen de wereld mooier.

Leren van het leven

Deze bijzondere ervaring op de slee heeft me onder andere deze mooie lessen geleerd. Het mooie is dat iedere ervaring, groot en klein, je de mogelijkheid biedt om te leren en je verder te ontwikkelen op de gebieden die voor jou belangrijk zijn.

Wil jij je ontwikkelen op het gebied van jouw gekleurde bril, het trappen op je rem, het kiezen van jouw rol en je eigen ruimte scheppen? Neem dan contact met me op of vraag een gratis tintelgesprek aan!